Η Αυστραλία μας βάζει τα γυαλιά στη διδασκαλία της ελληνικής μυθολογίας.

Οργή, ντροπή, χαρά, υπερηφάνεια, αλλά κυρίως εθνική ταπείνωση είναι μερικά από τα αντιφατικά συναισθήματα που μπορεί να νιώσει κανείς, ανάλογα με το πώς θα το πάρει, βλέποντας μιαν εκπληκτική μέθο­δο διδασκαλίας που υιοθέτησε το υπουργείο Παιδεί­ας της Αυστραλίας προκειμένου να διδαχτεί και να εμπεδωθεί η ελληνική μυθολογία! Για να γίνει από­λυτα κατανοητό τι ακριβώς περιγράφουμε, καλούμε τους φιλομαθείς αναγνώστες μας να περιηγηθούν σε αυτήν την ηλεκτρονική διεύθυνση: http://www. wingedsandals.com/.

Πρόκειται - όπως εύκολα θα διαπιστώσει ο ανα­γνώστης που θα μπει στον κόπο να την επισκεφθεί - για τη μέριμνα που έλαβε το υπουργείο Παιδείας της Αυστραλίας ώστε να γίνει το μάθημα της Ελληνι­κής Μυθολογίας ελκυστικό στους μικρούς μαθητές. Έτσι, σχεδιάστηκε μια σειρά εκπληκτικών κινουμέ­νων σχεδίων, στην οποία περιγράφονται τα σημαντι­κότερα κεφάλαια της ελληνικής μυθολογίας.

Σε αντίθεση με την Αυστραλία, η χώρα μας φέτος δεν κατάφερε καν να μοιράσει τα προβλεπόμενα βι­βλία στους μαθητές…
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ο ελληνικός πολιτισμός και μαζί το πολύ σημαντικό μάθημα της Ελληνικής Μυθολογίας αποτελούν κενό γράμμα για την ελλη­νική Παιδεία, αντίθετα με τη ζέση και το ενδιαφέρον που επιδεικνύεται από το υπουργείο προκειμένου οι μαθητές να εμπεδώσουν την αντίστοιχη εβραιοχριστιανική μυθολογία. Έτσι, ενώ η εγχώρια παράδοση διαμορφώνει τις συνειδήσεις ολόκληρου του πολιτι­σμένου κόσμου, στην Ελλάδα φροντίζουμε οι μαθη­τές μας να είναι ξεφτέρια στον Μωυσή, τον Αβραάμ και τη Σάρα! Προφανώς και αυτό δεν αποτελεί πε­ριφρόνηση για την αντίστοιχη εβραϊκή μυθολογία, ωστόσο αποτελεί κόλαφο για την Ελλάδα να παρα­βλέπει τη δική της παράδοση εις βάρος μιας άλλης – οποιασδήποτε…
Χρόνια τώρα, οι ευαισθησίες μας σε σχέση με την πατρίδα μας δίνουν ρεσιτάλ υποκρισίας. Εύκολα θι­γόμαστε – σαν τριτοκοσμικοί επαρχιώτες – όταν γί­νεται μια απαξιωτική δήλωση για την Ελλάδα· ωστό­σο, ουδέποτε τολμήσαμε να αναλογιστούμε αν είμα­στε άξιοι ή αν, σε τελική ανάλυση, είμαστε τουλάχι­στον μέτοχοι των δικών μας παραδόσεων, του δικού μας πολιτισμού, της δικής μας γλώσσας και ιστορί­ας. Συνήθως αποδεικνυόμαστε εύκολοι στις κραυ­γές και τις διαμαρτυρίες, αλλά ανύπαρκτοι στα έρ­γα που φανερώνουν τη θέρμη μας για τον δικό μας πολιτισμό. Εισάγουμε την ελληνική σκέψη από ξένα πανεπιστήμια κι από αλλόγλωσσους λαούς, την ίδια μας τη γλώσσα – αλλά και τη μακραίωνη ιστορία μας από την εχθρική κατά τα άλλα αλλοδαπή. Εισάγουμε τους Έλληνες φιλοσόφους από τη Γερμανία, τη Μ. Βρετανία, τη Γαλλία, μαζί με τις ηλεκτρικές κουζίνες, τα κινητά και τα αυτοκίνητα! Εισάγουμε την αρχαία ελληνική λογοτεχνία από ξένα σχολεία, πανεπιστή­μια και ιδρύματα – κι εμείς μένουμε απαθείς παρα­κολουθώντας τις επιδόσεις του νεοελληνικού πολιτι­σμού στον καραγκιόζη, στις πολύκροτες συναυλίες των προοδευτικών καλλιτεχνών μας! Στη χώρα μας, η έκφραση «προοδευτικός» είναι επάγγελμα και μάλιστα ανθεκτικό στην κρίση! Αριστεύουμε στα λα­ϊκά άσματα, τα οποία υπερασπιζόμαστε με σθένος, μορφωνόμαστε από τα υπό συνεχή κατάληψη πανε­πιστήμιά μας και λαμπρύνουμε την παράδοσή μας με τις επιδόσεις μας στις κομματικές διακηρύξεις και στην κομματικοποιημένη αγάπη προς την πατρί­δα - αγελάδα όταν και όποτε διαθέτει εύκαιρο το γά­λα της για «τα δικά μας παιδιά»… Μέσα σε αυτό το άηθες κλίμα, η ελληνική κοινωνία συνωστίζεται στη στενωπό της κρίσης, χτυπημένη πολύ βαθύτερα από ό,τι αντιλαμβάνεται και από ό,τι χάνει η τσέπη της… Η χώρα, όταν χάνει τη δική της παράδοση, χάνει τη δική της ψυχή. Η χώρα ασθενεί βαθύτερα από ό,τι ανέδειξε αυτή η συγκυριακή οικονομική κρίση. Η χώρα υποφέρει από τον εαυτό της!
Η περίπτωση της Αυστραλίας είναι ενδεικτική και κραυγαλέα, όσο κι αν την προσπερνάμε, κακώς - κά­κιστα κατά τη γνώμη μου - ελαφρά τη καρδία, υπό το βάρος των δυσωδών σκανδάλων της επικαιρότη­τας. Μπορεί ο Εφραίμ να κλέβει, μαζί με τη δημόσια περιουσία του κράτους, το εγχώριο και παγκόσμιο ενδιαφέρον της ελληνορθόδοξης κοινότητας, ωστό­σο τη γύμνια μας δεν την αποκαλύπτει η έλλειψη χρημάτων ή η ατιμωρησία των καθαρμάτων που αδικοπράγησαν εναντίον της πατρίδας, αλλά η οδυνη­ρή αποξένωσή μας από κάθε τι ελληνικό, η αποκοπή μας από την πραγματική μας ταυτότητα, η καταβύθι­σή μας στο κενό της σύγχρονης ύπαρξής μας.

Πηγή: www.topontiki.gr