Κάποια παιδιά επιλέγουν παιχνίδια που στο συλλογικό νου αντιστοιχούν στο άλλο φύλο. Έτσι βλέπουμε αγόρια που προτιμούν να παίζουν με κούκλες αντί με ποδοσφαιρικές μπάλες και αντίστοιχα κορίτσια, που αντί για μια χαριτωμένη ξανθιά κουκλίτσα, θα επιλέξουν τα αυτοκινητάκια.
Οι εν λόγω επιλογές περισσότερο στο παρελθόν αλλά ακόμα και σήμερα, που μόνο για λίγους θεωρούνται δεδομένες και περνούν έως και απαρατήρητες, προκαλούν διάφορα συναισθήματα στους γονείς και στον περίγυρο, που θα λέγαμε ότι περιλαμβάνουν συναισθήματα από όλο το συναισθηματικό φάσμα. Γέλιο, έκπληξη, ανησυχία, φόβος, δυσφορία, τρόμος είναι μόνο μερικά από τα συναισθήματα και τις συναισθηματικές εκφάνσεις που νιώθουν και εκφράζουν, ειδικά οι γονείς όταν βλέπουν τα παιδιά τους να παίζουν με παιχνίδια που είναι πολιτογραφημένα στο μυαλό μας ως μόνο «κοριτσίστικα» ή αντίστοιχα μόνο «αγορίστικα».
Γιατί όμως συνήθως συμβαίνει αυτό;
Ένα από τα θετικά αποτελέσματα της αλλαγής των ρόλων και της ισότητας, ήταν η εγκατάλειψη στερεοτύπων και στεγανών που αφορούσαν στις ανδρικές και γυναικείες δραστηριότητες. Έτσι ο άνδρας πια δεν απέχει από τα οικιακά ή την φροντίδα των παιδιών, ενώ η γυναίκα αντίστοιχα ασχολείται με εργασίες που παλαιότερα θεωρούνταν κατ’εξοχήν ανδρικές. Είναι γνωστό ότι τα παιδιά μιμούνται τους γονείς τους.
Έτσι λοιπόν όταν για παράδειγμα ένα αγοράκι βλέπει τον μπαμπά του να μαγειρεύει, είναι πολύ πιθανό να αναπαραστήσει αυτό που βλέπει στο παιχνίδι του. Αντίστοιχα όταν βλέπει τον μπαμπά του να κάνει μπάνιο ή να ταΐζει το μικρότερο αδελφάκι του, μπορεί να αναπαραστήσει στο παιχνίδι με μια κούκλα, παίζοντας έτσι το ρόλο του μπαμπά του.
Ως εδώ όλα μοιάζουν να είναι καλά, αφού τελικά η ανησυχία των γονιών ότι κάτι συμβαίνει με το παιδί τους, δεν έχει βάση, ενώ ο όποιος προβληματισμός έχει να κάνει με τον κοινωνικό αντίκτυπο και τις προσωπικές πεποιθήσεις και προσδοκίες του καθενός. Όμως σύμφωνα με το βασικό συμπέρασμα μελέτης που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Pediatrics τον Μάρτιο που μας πέρασε, τα παιδιά που τείνουν να κάνουν επιλογές δραστηριοτήτων που δεν είναι τυπικές επιλογές βάσει του φύλου τους, διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο κακοποίησης από τους γονείς τους ή άλλα μέλη της οικογένειας και κινδυνεύουν να εμφανίσουν μετατραυματικό σύνδρομο του στρες (PTSD), μία αγχώδη διαταραχή που δημιουργείται όταν παραστούμε ή βιώσουμε ένα τραυματικό συμβάν, όπως η σωματική ή σεξουαλική κακοποίηση. Τα συμπτώματα του PTSD μπορεί να περιλαμβάνουν ζωντανές αναδρομές, ευερεθιστικότητα και διαταραχές ύπνου. Επίσης το PTSD έχει συνδεθεί με παράτολμες συμπεριφορές όπως το σεξ χωρίς προφύλαξη και τη χρήση ουσιών, και με ψυχοσωματικά συμπτώματα όπως ο χρόνιος πόνος.
Στη μελέτη συμμετείχαν 9000 νεαροί ενήλικες που αρχικά είχαν συμμετάσχει στη μελέτη «Μεγαλώνοντας Σήμερα» το 1996. Από τους συμμετέχοντες ζητήθηκε να ανακαλέσουν αναμνήσεις από τη δική τους ηλικία, τα αγαπημένα τους παιχνίδια, τους ρόλους που υιοθετούσαν όταν έπαιζαν, τους διάσημους που θαύμαζαν και το αν ένιωθαν θηλυπρεπείς ή αρρενωποί. Ερωτήθηκαν επίσης σχετικά με συμβάντα σωματικής, σεξουαλικής και συναισθηματικής κακοποίησης, ενώ εξετάσθηκαν για συμπτωματολογία PTSD.
Οι άνδρες και οι γυναίκες που έλκονταν από παιχνίδια, τηλεοπτικές εκπομπές και τηλεοπτικούς χαρακτήρες που ήταν εν γένει συνδεδεμένοι με το αντίθετο φύλο, ήταν πιο πιθανό να αναφέρουν ότι είχαν υποστεί σεξουαλική, σωματική και ψυχολογική βία. Επίσης τα ποσοστά του PTSD ήταν σχεδόν τα διπλάσια σε νεαρούς ενήλικες που παρουσίαζαν συμπεριφορά μη συμμορφούμενη με το φύλο τους κατά τη παιδική τους ηλικία, σε σύγκριση με όσους δεν είχαν τέτοια συμπεριφορά.
Η Andrea Roberts επίκουρη ερευνήτρια του τμήματος κοινωνικής, ανθρώπινης ανάπτυξης και υγείας της σχολής Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου Harvard στη Βοστώνη και συγγραφέας της εν λόγω μελέτης, αναφέρει πως ενώ είναι γνωστό ότι τα παιδιά που δεν ακολουθούν τις επιταγές του φύλου τους, πέφτουν θύματα εκφοβισμού και τρομοκρατίας συχνότερα από τα υπόλοιπα παιδιά, η συγκεκριμένη μελέτη επικεντρώθηκε στην κακοποίηση, συμπεριλαμβανομένης της σεξουαλικής κακοποίησης από γονείς και άλλους ενήλικες.
Δεν είναι πλήρως σαφές και κατανοητό για ποιο λόγο τα συγκεκριμένα παιδιά βρίσκονται στην ομάδα υψηλού κινδύνου που απειλούνται από τη κακοποίηση και το PTSD. Σύμφωνα με τους ειδικούς οι γονείς ενδεχομένως να αισθάνονται άβολα με μια συμπεριφορά «αντίθετη» ως προς αυτήν που περιμένουν βάσει του φύλου του παιδιού τους, τόσο ώστε να γίνονται πιο σκληροί πιστεύοντας ότι αυτό το μοντέλο ανατροφής να λειτουργήσει παρεμβατικά στην εν λόγω συμπεριφορά και μάλιστα καταλυτικά ως προς τη μελλοντική διαμόρφωση του παιδιού. Πιο συγκεκριμένα ότι μέσω της σκληρότητας και της αυστηρότητας θα αποτρέψουν την όποια «κλίση» προς την ομοφυλοφιλία, μια αντίληψη λανθασμένη από την αρχή μέχρι το τέλος.
Όπως επισημαίνει και η Roberts, η κοινή πεποίθηση ότι τα παιδιά που έχουν συμπεριφορές που ανήκουν κατά βάση στο άλλο φύλο, είναι ή θα γίνουν ομοφυλόφιλοι δεν ευσταθεί, ενώ θα λέγαμε πως η επιλογή εκδήλωσης του σεξουαλικού προσανατολισμού δεν εξαρτάται, ούτε καθορίζεται από το τι παιχνίδι επιλέγει να παίζει το παιδί. Το βέβαιο είναι ότι καθοριστικό ρόλο θα παίξει η απόφαση μας να αποδεχτούμε το παιδί μας και να εγκαταλείψουμε τις όποιες φοβικές πεποιθήσεις.
Πηγή: webmd
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου