Ένα μήνυμα για τα παιδιά
Ο Edgardo J. Menvielle, ψυχίατρος στο Εθνικό Ιατρικό Κέντρο Παίδων στη Ουάσινγκτον D.C., εκφράζει ένα αισιόδοξο μήνυμα, λέγοντας πως τα χρόνια της εφηβείας γι’αυτά τα παιδιά είναι τα χειρότερα, όμως τα πράγματα θα βελτιωθούν. Παιδιά και έφηβοι ούτε οφείλουν, ούτε πρέπει να νιώθουν ότι κάτι δε πάει καλά με τον εαυτό τους. Μεγαλώνοντας θα καταλάβουν ότι δεν είναι μόνοι, θα βρουν άλλους ανθρώπους στο περιβάλλον τους άμεσο ή έμμεσο να αποταθούν.
Οι τρομακτικές προεκτάσεις του "παίζεις ένα άλλο παιχνίδι"
Η μελέτη στην οποία αναφερόμαστε, επικεντρώνεται στο γεγονός ότι σε αρκετές οικογένειες αντιμετωπίζονται με δυσανεξία, δυσφορία και απόρριψη οι εκδηλώσεις που αφορούν σε συμπεριφορές οι οποίες αντιστοιχούν κοινωνικά στο αντίθετο φύλο, σε σημείο να θεωρούνται ταμπού.
Κάποιοι γονείς ανταποκρίνονται σε αυτές τις συμπεριφορές υποστηρικτικά και με αγάπη, άλλοι με ανησυχία, άλλοι νιώθουν ότι κρούεται ο κώδωνας του κινδύνου, ενώ άλλοι απαντούν με θυμό και οργή που πιθανότατα να καταλήξει στη ψυχολογική και σωματική βία.
Παρά το γεγονός ότι το φαινόμενο των αντεστραμμένων συμπεριφορών δεν είναι κάτι καινούργιο και ο κόσμος λίγο πολύ το γνωρίζει, η τρομοκρατία που υφίστανται αυτά τα παιδιά είναι ένα πολύ σοβαρό θέμα. Οι στατιστικές δείχνουν πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο κακοποίησης για αυτά τα παιδιά σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα.
Ενώ λοιπόν η κοινωνία μοιάζει να είναι πολύ πιο δεκτική και ανοιχτή σε αρκετά θέματα, που παλιότερα καταδικάζονταν στο πυρ τα εξώτερον, συμπεριλαμβανομένης της ομοφυλοφιλίας και σαφώς αυτό αποτελεί μια θετική εξέλιξη, σε αρκετές οικογένειες η αντίσταση στο διαφορετικό και η οργή των γονιών ή και των μεγαλύτερων αδελφών αποτελούν συχνές αντιδράσεις, που μπορεί να οδηγήσουν τα παιδιά στη κατάθλιψη, τον αυτοκτονικό ιδεασμό έως και την αυτοχειρία.
Συμπτώματα κακοποίησης μπορεί να περιλαμβάνουν συναισθήματα απομόνωσης, κατάθλιψη, ευερεθιστικότητα, παραμέληση της φροντίδας εαυτού και μειωμένη αυτοεκτίμηση. Στο άρθρο που δημοσιεύτηκε στο WebMD και απ’όπου αντλήθηκαν τα προαναφερόμενα στοιχεία, αναφέρεται ότι τα παιδιά ή οι έφηβοι που αναγνωρίζουν τέτοια συμπτώματα στη συμπεριφορά τους και στο πως νιώθουν, πρέπει να αναζητήσουν βοήθεια και να απευθυνθούν σε άλλους ενήλικες, οι οποίοι έχουν ρόλο φροντίδας όπως δάσκαλοι, κοινωνικοί λειτουργοί, ανοιχτές γραμμές βοήθειας…
Αναρωτιόμαστε πόσο εύκολο είναι για ένα παιδί που χλευάζεται, κακοποιείται, «φιμώνεται», να αναζητήσει βοήθεια και να εμπιστευτεί κάποιον άλλο ενήλικα από τη στιγμή που τα πιο σημαντικά πρότυπα ενηλίκων το έχουν απογοητεύσει και το έχουν προδώσει. Πόσα από τα παιδιά που κακοποιούνται, «καταγγέλλουν» την κακοποίηση τους;
Ας αναλογιστούμε τώρα πόσοι ενήλικες πέφτουν θύματα ενδοοικογενειακής βίας, σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο εργασίας τους, βιασμού και τόσα άλλα, όμως δεν αναζητούν βοήθεια, δεν καταγγέλλουν αυτό που τους συνέβη ή που τους συμβαίνει κατ’ εξακολούθηση. Ο λόγος της απόκρυψης είναι συνήθως ο φόβος, η ντροπή και ένα πολύ ισχυρό «φταίω», η προσωπικότητα του ατόμου αποδομείται ενώ αν υπάρχουν, τα εναπομείναντα υγιή στοιχεία μπορεί να μην αρκετά για να ωθήσουν το άτομο στην αναζήτηση βοήθειας ώστε να τερματιστεί ο κύκλος της κακοποίησης. Ας κλείσουμε τώρα τα μάτια και ας βάλουμε στη θέση του ενήλικα ένα παιδί.
Ένα παιδί που μαθαίνει και νιώθει πως για όλα αυτά φταίει εκείνο. Φταίει γιατί είναι διαφορετικό, γιατί κάνει κάτι κακό, γιατί στεναχωρεί τη μαμά και το μπαμπά. Φταίει που οι άλλοι, αυτοί που ρόλος τους είναι να το φροντίζουν, να το αγαπούν και να το αποδέχονται, θυμώνουν μαζί του, το κατακρίνουν, το περιθωριοποιούν, το χτυπούν. Τα παιδιά είναι τα πιο εύκολα θύματα, οι πιο εύκολοι «σάκοι του μποξ». Μόνο που ένας σάκος του μποξ δεν παθαίνει τίποτα από τα χτυπήματα, ένα παιδί τραυματίζεται, καταρρακώνεται, καταστρέφεται.
Σύμπτωμα δεν αποτελεί μόνο η θλίψη, η επιθετικότητα, η απόσυρση κοκ . Ίσως σύμπτωμα να αποτελεί και το ότι ο κόσμος προχωρά, οι αντιλήψεις και οι πεποιθήσεις αλλάζουν, αλλά εμείς συνεχίζουμε και πιστεύουμε, να υπερασπιζόμαστε με σθένος λεκτικά και συμπεριφορικά, ενώ παράλληλα να εφαρμόζουμε τις δικές μας θέσεις.
Η αναζήτηση βοήθειας που δεν θα είχε ως αίτημα ένα πρόβλημα που έχει ήδη δημιουργηθεί, αλλά θα στόχευε στο να διαπιστώσουμε αν οι πεποιθήσεις μας είναι σωστές ή ετεροχρονισμένες, συντηρητικές ενίοτε ετεροσεξιστικές ή ομοφοβικές, θα είχε το μεγαλύτερο όφελος όλων, ώστε να μη χρειαζόταν το παιδί μας να αναζητήσει βοήθεια εξαιτίας μας. Όμως από τη στιγμή που θα αναρωτηθούμε αν τα πιστεύω μας και ο αντιλήψεις μας είναι ορθές ή εσφαλμένες, κάνω ένα βήμα προς την αλλαγή. Το ζητούμενο λοιπόν βρίσκεται ένα βήμα πιο πριν και είναι το δυσκολότερο όλων: κατά πόσο θέλω να αλλάξω.
Οι αρμόδιοι φορείς στη χώρα μας και οι ειδικοί είναι ιδιαιτέρως καταρτισμένοι και ευαισθητοποιημένοι. Δεν έχουμε παρά να «προλάβουμε» τα παιδιά μας και να θελήσουμε να απευθυνθούμε εμείς, ως ενήλικες και ως γονείς.
Πηγή: webmd
Το άρθρο επιμελήθηκε η Ε. Ελευθερίου, Ψυχοθεραπεύτρια-Κλινική Θεραπεύτρια
Σεξουαλικών Διαταραχών,
συνεργάτιδα του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών,
www.andrologia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου