Όταν μαλώνουν οι μαμάδες

Σε προηγούμενες δεκαετίες θεωρούσαν την ανατροφή και τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών υποχρέωση που βάραινε όλους τους ενήλικες όχι μόνο του οικογενειακού αλλά και του κοινωνικού κύκλου και δεν αποτελούσε χρέος και αποστολή αποκλειστικά για τους γονείς και τους παππούδες τους.

Υπήρχε για παράδειγμα μια μαμά στην γειτονιά η οποία δεν εργαζόταν και πρόσεχε όλα τα παιδάκια. Τους έβαζε να φάνε, επιτηρούσε το παιχνίδι τους, έβαζε ιώδιο στα τραύματα και φυσικά τα μάλωνε όταν έκαναν αταξίες και τα χώριζε όταν τσακώνονταν, μοιράζοντας συχνά και... μερικές ξυλιές στους πιο ανυπάκουους.
Τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει σήμερα - τουλάχιστον στις μεγάλες πόλεις.
Η γειτονιά δεν υπάρχει πια, ο κόσμος δεν ανακατεύεται με τα "ξένα παιδιά" και οποιοσδήποτε αναλάβει να προσέχει ένα παιδί θα δεχτεί να το κάνει μόνο με αμοιβή. Οι γυναίκες είναι πιο ανταγωνιστικές και η μητρότητα δεν αποτελεί εξαίρεση. Οι μαμάδες δεν προσπαθούν απλώς να κάνουν το καλύτερο για τα παιδιά τους, αλλά επιδιώκουν και να το αποδεικνύουν συνεχώς στις άλλες μαμάδες φίλες τους.
Έτσι, όταν προκύπτουν "θερμά επεισόδια" μεταξύ των νηπίων, ο καβγάς συνήθως γενικεύεται και όσοι συχνάζουμε σε παιδότοπους και παιδικές χαρές με τα παιδιά μας έχουμε γίνει μάρτυρες τέτοιων διαπληκτισμών μεταξύ μαμάδων οι οποίες αντί να συμμαζέψουν τα τετράχρονα, αντιγράφουν πιστά τη συμπεριφορά τους!
Το θέμα είναι λεπτό και τα όρια δεν είναι σαφή. Από τη μια πλευρά υπάρχουν πολλοί γονείς που προτρέπουν τους δασκάλους να είναι αυστηροί με τα παιδιά τους για "να τα στρώσουν". Άλλοι αποδίδουν την ευθύνη για την ανυπακοή του παιδιού τους στον δάσκαλο, στα γονίδια ή στον χαρακτήρα του ίδιου του παιδιού που "μας έχει τρελάνει". Από την άλλη, υπάρχουν γονείς που ενοχλούνται ακόμα και αν κάποιος πλησιάσει τα παιδιά τους ή τα αγγίξει.

Ο κόσμος έχει αλλάξει, αλλά σίγουρα μπορούμε να συμφωνήσουμε σε κάποιες βασικές αρχές:

- Ένα παιδί που παρουσιάζει επιθετική συμπεριφορά πρέπει να επιπλήττεται έντονα από τους μεγάλους, ξεκινώντας βέβαια από τους ίδιους τους γονείς του.
- Στα παιδιά που παρουσιάζουν ηγετικές τάσεις, αυτές θα πρέπει να καλλιεργηθούν πάντα με γνώμονα αξίες όπως ο σεβασμός, η τήρηση των ορίων, η κατανόηση του αδυνάτου. Αν έχουμε στην αγκαλιά μας έναν γεννημένο αρχηγό, θα πρέπει να φροντίσουμε να γίνει καλός αρχηγός.
- Η επίπληξη παραμένει στα λόγια (χωρίς απειλές) και σε καμία περίπτωση δεν ξεφεύγει σε χειροδικία (αυτό αφορά και τους γονείς!)
- Δεν θέλουμε το παιδί μας να μάθει να υπακούει οποιονδήποτε ενήλικα. Αναγνωρίζουμε όμως το δικαίωμα των άλλων γονιών να του κάνουν παρατήρηση αν η συμπεριφορά του δημιουργεί προβλήματα στα άλλα παιδιά ή στους ίδιους.
- Με τις άλλες μαμάδες θα πρέπει για το συμφέρον όλων μας να διατηρούμε σχέση αλληλεγύης και όχι ανταγωνισμού.

Κάθε οικογένεια έχει το δικό της σύστημα αξιών και μόνο μέσα από την ίδια την οικογένεια μπορεί να μάθει το παιδί πως να οριοθετείται, να αυτοπροστατεύεται,  να να αποφεύγει καταστάσεις, να μην πλησιάζει αγνώστους αλλά και να ακούει υπό αυτές τις προϋποθέσεις τους μεγαλύτερούς του.

 

Συνεργάστηκε η σχολική ψυχολόγος - ψυχοθεραπεύτρια Αντιγόνη Ορφανού

 

Πηγή:  www.babyspace.gr

kalosdaskalos.blogspot.com