Είναι γλυκούλι, χαριτωμένο, παίζει, τραγουδάει, γελάει και εμείς το παρατηρούμε φουσκωμένοι από περηφάνεια. Και εκεί που μας έρχεται να το πάρουμε αγκαλίτσα και να το τρελάνουμε στα φιλιά, μας έρχεται και η...κατραπακιά.
Το καλοσχηματισμένο, χαμογελαστό στοματάκι με το κόκκινα χειλάκια ανοίγει, για να μας πετάξει την πρώτη του βρισιά!
Τι φταίει;
Την εντολή για την εκστόμιση της πρώτης (και δεύτερης...και τρίτης) βρισιάς τη δίνει η ίδια η φύση του παιδιού και αν θέλουμε να κατηγορήσουμε κάποιον, αυτός είναι η διαδικασία της μάθησης. Τα παιδιά έχουν αυτιά και ακούνε (και στόμα για να επαναλάβουν τα ακούσματα). Βέβαια, τα παιδιά είναι ακόμη μικρά για να φιλτράρουν τα ακούσματα ώστε να επιλέξουν αυτά που πρέπει να πουν και να απορρίψουν εκείνα που δεν πρέπει. Με άλλα λόγια, τα παιδιά παπαγαλίζουν, χωρίς να γνωρίζουν την έννοια όλων όσων λένε. Το μόνο που ενδεχομένως καταλαβαίνουν είναι το έντονο φορτίο κάποιων συγκεκριμένων λέξεων. Ας μην βιαστούμε λοιπόν να θεωρήσουμε ότι το παιδί μας δεν έχει τρόπους και καλή συμπεριφορά.
Τι μπορούμε να κάνουμε;
-Δεν δίνουμε στο παιδί να καταλάβει ότι η βρώμικη λέξη που μόλις είπε, μας προκαλεί εντύπωση, δυσαρέσκεια, θυμό, ντροπή. Με τον τρόπο αυτό, είναι σαν να το ενθαρρύνουμε να επαναλάβει την πράξη με την πρώτη ευκαιρία.

-Του εξηγούμε, με ηρεμία, ότι το να λέμε κακές λέξεις στους ανθρώπους, τους γονείς, τους συγγενείς, τους φίλους μας, δεν είναι καλό γιατί έτσι τους στενοχωρούμε και τους πληγώνουμε.

-Στην περίπτωση που το παιδί βρίζει, δεν επαναλαμβάνουμε την εξήγηση και τη νουθεσία με μεγάλη συχνότητα. Εξηγούμε στο παιδί μια φορά για ποιούς λόγους η συμπεριφορά του δεν είναι σωστή και την επόμενη φορά που θα βρίσει, απλώς το αγνοούμε. Στις περισσότερες περιπτώσεις, τα παιδιά που δεν εισπράττουν αντίδραση από το κοντινό περιβάλλον τους όταν βρίζουν, σταματάνε να το κάνουν γιατί πολύ απλά το ξεχνούν.

-Υπάρχει μεγάλη περίπτωση το παιδί να επιλέγει αυτό το μέσο, τις βρισιές, για να τραβήξει την προσοχή μας. Όταν λοιπόν το παιδί βρίσει, φεύγουμε από το δωμάτιο (ώστε να μην έχει κοινό) ή του ζητάμε να πάει το ίδιο στο δωμάτιό του (για να καταλάβει ότι αυτή η πράξη έχει μια αρνητική για το ίδιο συνέπεια). Αν η συμπεριφορά εμφανιστεί σε ξένο σπίτι, φεύγουμε αμέσως με το παιδί (για να συνδέσει την αιφνίδια απομάκρυνση με τη συγκεκριμένη, κακή του συμπεριφορά).

-Δεν ξεχνάμε ότι η συμπεριφορά και οι πράξεις του παιδιού είναι η αντανάκλαση των δικών μας πράξεων και της δικής μας συμπεριφοράς. Αν λοιπόν το παιδί μας επιμένει να βρίζει, μάλλον πρέπει να στραφούμε προς τους εαυτούς μας και να σκεφτούμε το δικό μας λεξιλόγιο!
«Τα μεγαλύτερα παιδιά (άνω των 4 ετών συνήθως) επιλέγουν κάποιες φορές αυτή τη συμπεριφορά για να το «παίξουν» μεγάλοι, «άνετοι», «κουλ». Αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό, όπως και το να επαναλαμβάνει ένα μικρότερο παιδί τις βρισιές που ακούει, στην προσπαθειά του να πειραματιστεί με τις λέξεις και τις αντιδράσεις που προκαλούν. Υπάρχει επίσης η περίπτωση, το μεγαλύτερο παιδί να χρησιμοποιεί τις βρισιές ως μέσο για να μας πληγώσει, να μας τιμωρήσει για κάτι που θεωρεί εκείνο ότι κάναμε λάθος, για να μας εκδικηθεί. Στην περίπτωση αυτή λοιπόν, το ζητούμενο δεν είναι να αντιμετωπίσουμε το σύμπτωμα (την βρισιά), αλλά την αιτία που το προκαλεί. Καλό είναι λοιπόν να συζητήσουμε με το παιδί μας, να το ρωτήσουμε τι του συμβαίνει, πού θεωρεί ότι το βλάψαμε, το αγνοήσαμε, το αδικήσαμε και πώς θέλει να το διαχειριστούμε. Αν διαπιστώσουμε ότι το παιδί μας έχει δίκιο, μια «συγγνώμη» από την πλευρά μας, θα λύσει με τον πιο ομαλό τρόπο την κατάσταση».

Πηγή: www.babyspace.gr
kalosdaskalos.blogspot.com