Η περίοδος της εφηβείας είναι μια αρκετά πολύπλοκη και ευαίσθητη ηλικία κατα την οποια ο/η έφηβος νιώθει την ανάγκη να ανεξαρτοποιηθει απο την οικογένεια του, να την απο χωριστεί και να ταυτιστεί με αλλα “σύμβολα”, είτε καποια παρέα παιδιών, είτε κάποιον ηθοποιό ή τραγουδιστή κτλ.Είναι η ηλικία που χρειάζεται να απομυθοποιηθουνε οι γονείς, ωστε αργότερα κατα την ενηλικίωση, το παιδι/έφηβος, να “επιστρέψει” σε αυτούς ως ενηλικας (ίσος) πλέον. Είναι η περίοδος που κανείς θα έλεγε πως οι γονείς “πληρώνουν” τα λάθη που έχουνε κάνει τα πρώτα και σημαντικά χρόνια της ζωής του παιδιού. Σε αυτήν την περίοδο ο έφηβος μπορει να εμφανίσει αυτοκτονικη συμπεριφορά, ή να εχει σκέψεις αυτοκτονίας, είτε ως λυση απο τον θεσμό (οικογένεια) που νιώθει πως τον καταπιέζει, είτε λογω της δυσποσαρμοστικοτητας που βιώνει στο σχολείο και στις συνομήλικες παρέες. Έτσι υποφέρει απο διάχυτο και έντονο άγχος, απρόβλεπτες αλλαγές διάθεσης, και κατάθλιψη. Είναι η ηλικία ουσιαστικά οπου το παιδι μεταβαίνει απο την παιδική ηλικία στην ώριμη πλέον ενήλικα ζωή, και οι αλλαγές που χρειάζεται να βιώσει είναι πολλαπλές. Είναι σωματικές, γνωστικές, συναισθηματικές, και κοινωνικές ωστε να μπορέσει να “μεταμορφωθεί” σε έναν φυσιολογικό ενήλικα, ώριμο σεξουαλικα και έτοιμο για αναπαραγωγή. Οι γονείς χρειάζεται να αντιληφθούν λοιπόν πως οι ανησυχίες που βιώνουν οι έφηβοι είναι πολλές, αλλα και διαφέρουν ανάμεσα στα δυο φύλα. Τα κορίτσια ασχολούνται πιο πολυ με την εμφάνιση, το βάρος τους, τη συναισθηματική ένταση που νιώθουν, τη σχέση με τους γονείς τους, και το σεξ. Ενώ τα αγόρια, προβληματίζονται πιο πολυ με τα επαγγελματικά τους, και το μελλον τους, και εκδραματιζουνε τις συναισθηματικές τους εντάσεις μέσα απο την χρήση ουσιών και αλκοόλ, ή μέσω συγκρούσεων με την εξουσία. Με αποτέλεσμα το άγχος και η κατάθλιψη να είναι 2 με 3 φορές πιο συχνό στα κορίτσια.
Οι απόπειρες αυτοκτονίας στην εφηβεία υπέρ έχουνε πολυ σε σχέση με τις επιτυχημένες αυτοκτονίες, και αυτο διότι ο έφηβος θέλει και δεν θέλει να τερματίσει τη ζωή του τις πιο πολλές φορές. Είναι εξαιρετικά αμφιθυμικος οπως είναι και η διάθεση του. Ο κύριος παράγοντας που οδηγεί στις αυτοκτονίες είναι οι ψυχικές διαταραχές, και οι πολυ έντονες δυσκολίες στην οικογένεια (π.χ. οικονομικά προβλήματα), αλλα κυρίως οι πολυ δυσλειτουργίες σχέσεις με τους γονείς, οι συγκρούσεις και η εχθρική και απορρίπτικη στάση των γονιών. Μπορει βέβαια ένας έφηβος ο οποίος δεν πάσχει απο καποια σοβαρή ψυχική διαταραχή, να έχεις σκέψεις αυτοκτονίας και να οδηγηθεί σε καποια απόπειρα αυτοκτονίας, όταν νιώθει μέσα στο περιβάλλον απόγνωση και αδιέξοδο λογω κάποιων εξωγενων παραγόντων που δεν ελέγχει, οπως η απώλεια ενός γονέα λογω θανάτου, ή διαζυγίου, και η έλλειψη ασφαλείας και θαλπωρης μέσα στην οικογένεια.
Αλλο πολυ βασικό και συχνο αίτιο κυρίως στις μεσογειακές χώρες οπως η Ελλάδα, είναι, το αδικαιολόγητα πολυ μεγάλο άγχος που νιώθουν οι γονείς κατα την εφηβεία, ως προς την χρήση ουσιών και αρποβλεπτων σεξουαλικών σχέσεων, που φανταζονται πως μπορει να εχει ο έφηβος, και κατα αυτόν τον τροπο του περιοριζουνε σε υπερβολικό βαθμό την προσωπική του ελευθερία. Η υπέρ προστασία και η υπερβολική ανησυχία που βιώνουν οι γονείς κατα τη διάρκεια της εφηβείας, τους κάνει να νιώθουν ανικανότητα και φόβο πως θα χάσουν τον έλεγχο των παιδιών τους. Με αποτέλεσμα οι έφηβοι να ζητανε βοηθεια μέσα απο τις σκέψεις ή απόπειρες αυτοκτονίας, και να δείχνουν έτσι την μεγαλη απόγνωση και το κενο που νιώθουν στη ζωή τους. Οι γονείς χρειάζεται το συντομότερο να ζητήσουν επαγγελματική βοήθεια απο ειδικό ψυχικής υγείας, ωστε να βοηθήσουν το παιδι τους, και να βελτιωσουν και να αποκαταστησουν τις σχέσεις και την επικοινωνια μαζι του. Όταν υπάρχει όμως υποψία κάποιας ψυχικής διαταραχης, τότε χρειάζεται η βοήθεια ψυχίατρου, για να γίνει διάγνωση και να ακολουθηθεί θεραπεια για τον έφηβο και την οικογένεια του. Είναι πολυ σημαντικό οι γονείς να θυμούνται πως είναι λάθος να θεωρούν πως τα άτομα που μιλάνε για αυτοκτονία δεν κανουν απόπειρες ή δεν αυτοκτονουν, 8 στους 10 θα το κανουν. Είναι απαραίτητο να παρατηρούν τα παιδια τους και τις αλλαγές στη συμπεριφορά τους, διότι σίγουρα θα τους δώσουν καποιες ενδείξεις για την πρόθεση τους. Αν για οποιοδήποτε λόγο το παιδι τους αρνηθεί να παει σε κάποιον ειδικο, τότε επιβάλλεται οι γονείς να ζητήσουν οι ίδιοι καθοδήγηση ως προς τη συμπεριφορά τους απέναντι του, να αναγνωρίσουν τις δυσκολίες και τα λάθη ωστε να αποφευχθεί το χειρότερο.
Σοφία Αντύπα, ψυχολόγος
Πηγή: www.4moms.gr
kalosdaskalos.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου