Είμαι κακό παιδί;

"Κυρία, στο σπίτι δεν μαζεύω τα παιχνίδια μου γιατί είμαι κακό παιδί".  Αυτό μου είπε ένα αγοράκι 3 ετών όταν του ζήτησα να με βοηθήσει να μαζέψουμε τα παιχνίδια που είχαμε σκορπίσει στο γραφείο. Τελικά βοήθησε, και το είπε με χαρά στη μαμά όταν ήρθε να τον πάρει.  Η μαμά απάντησε, "παράξενο, πώς το καταφέρατε αυτό; Γιατί είναι τεμπελάκος και ακατάστατος".  Δεν αναγνώρισε καθόλου την προσπάθεια του παιδιού.  

Πολλές φορές, στην ένταση της στιγμής χρησιμοποιούμε ταμπέλες για το παιδί που μπορεί να έχουν μακροπρόθεσμα αρνητικά αποτελέσματα όταν επαναλαμβάνονται.  Δεν υπάρχει δικαιολογία για να χαρακτηρίσουμε ένα παιδί κακό, χαζό, τεμπέλη κτλ.  Αυτοί οι χαρακτηρισμοί μένουν και δείχνουν στο παιδί την αποδοκιμασία μας.  Μειώνουν την αυτοπεποίθηση του παιδιού και τελικά πείθεται ότι έτσι πρέπει να είναι και αρχίζει να συμπεριφέρεται ανάλογα.

Το παιδί έχει την ανάγκη την πλήρη και χωρίς όρους αγάπη και αποδοχή, τουλάχιστον από τους γονείς του.  Συχνά ακούω, «δεν σ’ αγαπάω γιατί δεν έγραψες καλά στην ορθογραφία» ή «όταν με στεναχωρείς, δεν σ’ αγαπάω».  Σχεδόν κανένας γονιός δεν το εννοεί.  Στο παιδί όμως μένει.  Και καταλαβαίνει ότι για να το αγαπούν πρέπει να είναι καλός μαθητής, υπάκουο, με άψογη συμπεριφορά.  Αυτό είναι αβάσταχτο βάρος για ένα παιδί, για κάθε άνθρωπο.  Κανείς δεν είναι απόλυτα καλός ή απόλυτα κακός.  Όλοι έχουμε θετικά και αρνητικά χαρακτηριστικά.  Η αγάπη που δίνουμε δεν θα πρέπει να βασίζεται σε συγκεκριμένες συμπεριφορές, αλλά να είναι ολοκληρωτική, με όποιον τρόπο κι αν συμπεριφέρεται το παιδί.  Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν προσπαθούμε να διορθώσουμε κάποιες συμπεριφορές, αλλά ο τρόπος που το κάνουμε δεν θα πρέπει να αφήνει στο παιδί την παραμικρή υποψία ότι δεν το αγαπάμε.  Δεν μας αρέσει μια συμπεριφορά, όχι το παιδί. 

Κάθε προσπάθεια πειθάρχησης του παιδιού θα πρέπει να γίνεται όταν ο γονιός είναι ήρεμος και να μη συνοδεύεται από αρνητικούς χαρακτηρισμούς.  Είναι φυσικό οι γονείς να εκνευρίζονται και να θυμώνουν με το παιδί αλλά είναι σημαντικό να ηρεμούν πριν εφαρμόσουν συνέπειες για την αρνητική συμπεριφορά. Η τιμωρία θα είναι πιο αποτελεσματική και το παιδί θα ξέρει ότι είναι η συμπεριφορά του που έχει απορριφθεί, όχι το ίδιο.        

 ΟΙ λέξεις καλός, κακός, έξυπνος, εργατικός, τεμπέλης και τόσες άλλες που χρησιμοποιούμε είναι πολύ γενικές, περιγράφουν το παιδί σαν σύνολο και αυτό δεν μπορεί να ανταποκριθεί.  Δεν είναι δυνατό να είναι σε όλα τεμπέλης.  Μπορεί να μη θέλει να κάνει μαθηματικά, αλλά σίγουρα δεν θα τεμπελιάσει καθόλου να πάει για ποδήλατο.  Μπορεί να είναι πολύ καλός στη γραμματική, αλλά να χρειάζεται λίγη βοήθεια στην ιστορία.  Μπορεί το γραφείο του να είναι πολύ καλά οργανωμένο αλλά η ντουλάπα του να είναι χαοτική. Χρησιμοποιώντας τα θετικά του, το παροτρύνουμε να κάνει τα μαθηματικά ή να φτιάξει την ντουλάπα.  Αν όμως πούμε «είσαι τεμπέλης και δεν διαβάζεις» ή «είσαι ανοργάνωτος και ακατάστατος» απορρίπτουμε ο,τιδήποτε θετικό και το παιδί δεν θα προσπαθήσει.  Σε λίγο, όλο το δωμάτιο θα είναι ακατάστατο, όχι μόνο η ντουλάπα.      

Ο Ντράικωρς, ψυχίατρος και από τους πρώτους συμβούλους γονέων, είχε πει ότι οι προσδοκίες είναι οι ισχυρότερες δυνάμεις στις ανθρώπινες σχέσεις.  Άρα μπορούμε να επηρεάσουμε τη συμπεριφορά ενός παιδιού αλλάζοντας τις προσδοκίες που έχουμε απ’ αυτό.  Ένα παιδί αξίζει γι αυτό που είναι.  Δεν το ενθαρρύνουμε χρησιμοποιώντας ταμπέλες. Απλά το χαρακτηρίζουμε, χωρίς να του δείχνουμε τρόπους να προσπαθήσει.

 

Πηγή: http://trelamenoigoneisanisixapaidia.blogspot.gr