Κάτι συμβαίνει εφέτος στις θεατρικές σκηνές. Ολο και περισσότεροι ήρωες λογοτεχνικών κειμένων, ελλήνων και ξένων συγγραφέων, με επίκεντρο τις ανθρώπινες σχέσεις, την αθωότητα, την ελευθερία του ατόμου και το όνειρο, βρίσκουν τον δρόμο για το σανίδι.
Τι ζητούν στη σκηνή; Από τη μια, δίνουν την ευκαιρία στον θεατή να γνωρίσει τον λογοτεχνικό πλούτο και να εμπνευστεί από αυτόν. Από την άλλη, φωτίζονται σκοτεινές πτυχές αυτών των έργων με το ανέβασμά τους αποτελώντας και θεατρική πρόκληση.
Μήπως το γεγονός ότι οι σκηνοθέτες σκύβουν σε λογοτεχνικά έργα είναι και αποτέλεσμα της πενίας στη δραματουργία; «Υπάρχει κρίση θεατρικών έργων. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αυτή τη στιγμή δεν επωάζονται έργα», λέει στα «ΝΕΑ» ο Στάθης Λιβαθινός.
Εφέτος ανέλαβε τη σκηνοθεσία τριών μη θεατρικών κειμένων: της «Φόνισσας» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη (δραματουργική επεξεργασία Στρατής Πασχάλης), του «Ερωτόκριτου» του Βιτσέντζου Κορνάρου (δραματουργική επεξεργασία Ελσα Ανδριανού), αλλά και του «Ηλίθιου» του Ντοστογιέφσκι (στο Ακροπόλ από 19 Απριλίου). Ντοστογιέφσκι, συγκεκριμένα τις «Λευκές νύχτες», ανεβάζει και ο Δημήτρης Καταλειφός. Η Δήμητρα Παπαδοπούλου διασκεύασε εξάλλου το «Ονειρο ενός γελοίου» του Ντοστογιέφσκι υπό τον τίτλο «Ο φίλος μου ο Ντοστογιέφσκι». «Με το καλό λογοτεχνικό κείμενο στη σκηνή ανανεώνεται και η θεατρική γλώσσα», υποστηρίζει ο Στάθης Λιβαθινός, λάτρης του αφηγηματικού θεάτρου. Γιατί σήμερα το θέατρο βουτά στο απύθμενο της κλασικής λογοτεχνίας; «Τώρα είναι η στιγμή της αναγέννησης που θα φέρει η γλώσσα», λέει. Το Ετος Παπαδιαμάντη (2011) έδωσε αφορμή για τη δραματοποίηση κειμένων του σκιαθίτη λογοτέχνη, παρά το ιδιαίτερο γλωσσικό του ιδίωμα.
«Ηρθε η στιγμή να σκύψουμε πάνω από τα αγαθά του ελληνικού πολιτισμού. Δυστυχώς ξεχνάμε τις υπέροχες περισπωμένες και τις οξείες και επιμένουμε με greeklish» λέει ο Θανάσης Σαράντος που παρουσιάζει το «Ονειρο στο κύμα» του Παπαδιαμάντη.
Εως και θεατρική σύνθεση των διηγημάτων του Παπαδιαμάντη («Το μοιρολόγι της φώκιας», «Ερως - Ηρως» και «Ανθος του γιαλού») έπλασε ο Ερρίκος Μπελιές υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Μάνιας Παπαδημητρίου.
Τη γοητεία της γλώσσας του Γεωργίου Βιζυηνού αναδεικνύει το αυτοβιογραφικό διήγημα «Το αμάρτημα της μητρός μου» σε μορφή ποιητικής θεατρικής αφήγησης (σκηνοθεσία Ηλίας Λογοθέτης). Τη γλώσσα αυτούσια κρατά ο σκηνοθέτης Αντρέας Κουτσουρέλης στην παράσταση του διηγήματος του Εμμανουήλ Ροΐδη «Το παράπονο του νεκροθάπτου» και οι Ιουλία Σιάμου και Ζωρζίνα Τζουμάκα στην «Πάπισσα Ιωάννα».
Με ένα σύγχρονο μυθιστόρημα και μπεστ σέλερ, το πολυδιαβασμένο «Οταν έκλαψε ο Νίτσε» του Ιρβιν Γιάλομ (σε θεατρική διασκευή Ευαγγελίας Ανδριτσάνου), καταπιάστηκε ο Νίκος Χατζόπουλος.
«Η σύγχρονη δραματουργία έχει ξεχάσει τι θα πει ιστορία και εξιστόρηση», λέει ο ηθοποιός που ερμηνεύει τον γερμανό φιλόσοφο Φρίντριχ Νίτσε, ενώ σκηνοθετεί με τον Ακύλλα Καραζήση (που ερμηνεύει και τον αυστριακό γιατρό Γιόζεφ Μπρόιερ). «Το ζήτημα είναι να κρατήσεις το ζουμί του κειμένου, να βρεις τον άξονα της δράσης», λένε οι δύο ηθοποιοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου